Δεν τον ήξερα προσωπικά τον Νίκο Σαμαρά. Είχαμε ανταλλάξει μόνο μερικά «γειά» στις διάφορες εκδηλώσεις-βραβεύσεις όπου πόλο και βόλλεϋ έδιναν το «παρών» με την οικειότητα που μας έδινε το γεγονός ότι ήμασταν πρωταγωνιστές στην ίδια σκηνή. Λίγο πιο νερουλή η δική μου,
με φιλέ στη μέση η δική του. Μια οικειότητα που προκύπτει, όχι από γνωριμία, αλλά από τα πολλά κοινά που μπορεί να έχουν δυο συνταξιδιώτες που κάθε τόσο συναντιούνται. Βόλλεϋ και πόλο εξάλλου έχουν και είχαν πολλά κοινά. Στην σκιά του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ δεν είχαν παρά μια χούφτα ονόματα που τα ήξερε ο φίλαθλος κόσμος. Ένα από αυτά ήταν του Νίκου Σαμαρά.
Ο «ακρίτας», όπως τον αποκαλούσε η χαρακτηριστική φωνή του Χάρη Αλευρόπουλου (ο «Συρίγος» του βόλλεϋ για τους παλαιότερους), προερχόταν από την Ορεστιάδα κι έκανε την ακριτική αυτή πόλη πρωτεύουσα στις καρδίες όλων των φίλων του αθλήματος. Αφού έμπασε την Ορεστιάδα στα μεγάλα σαλόνια, κατηφόρισε προς Αθήνα (περνώντας θριαμβευτικά κι από τον Ηρακλή) κι από κει πήρε το αεροπλάνο για έξω (Ιταλία, Ισπανία, Τουρκία) πριν ξαναγυρίσει για να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάδα. Τελευταίος σταθμός η Λήμνος όπου μάθαινε πλέον στην τοπική νεολαία τα μυστικά του βόλλεϋ και ως προπονητής του τοπικού συλλόγου. Άλλωστε, ο ίδιος έκανε πολλά παιδιά να ξεκινήσουν να παίζουν βόλλεϋ, έχοντας την φωτογραφία του πάνω από το κρεβάτι τους, βλέποντας στα όνειρά τους τα απίστευτα καρφιά του. Ίσως κι αυτό να είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά του…
Οι 40ρηδες και 50ρηδες φίλαθλοι θα τον θυμόμαστε σαν τη μορφή που δέσποζε μέσα στο γήπεδο. Είχε όλα τα χαρακτηριστικά του αθλητικού ήρωα: Εντυπωσιακή εμφάνιση και ανάστημα, σπουδαίες αθλητικές ικανότητες και πάθος που καθρεφτιζόταν στις εκφράσεις του προσώπου του σε κάθε καρφί που πέρναγε ή σε κάθε πετυχημένο μπλόκ και στους πανηγυρισμούς του ανοίγοντας τα τεράστια του χέρια σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλον τον κόσμο. Και αυτούς που τον επευφημούσαν και αυτούς που τον αποδοκίμαζαν.
Στα 42 του «έφυγε» προχθές ο Νίκος (ανεύρυσμα) θυμίζοντας μας πόσο θνητοί είμαστε όλοι που κάποτε στο απόγειο της αθλητικής μας καριέρας νομίζαμε ότι είμαστε άφθαρτοι και αθάνατοι. Τότε που η παντοδυναμία της στιγμής του θριάμβου, οι επευφημίες του πλήθους, η αγάπη των οπαδών σε βγάζει από το σώμα και σε βάζει να κάτσεις λίγο πιο κάτω από τον Θεό. Τότε που δεν υπάρχουν σκέψεις, μόνο συναισθήματα. Τότε που η αυτοπεποίθηση κτυπάει ταβάνι και νομίζουμε ότι μπορούμε να τα βάλουμε με όλα. Με όλα, εκτός από ένα: τον χρόνο. Αυτόν που σαν το κύμα τρώει σιγά σιγά και τον πιο σκληρό βράχο φέρνοντας τα πάντα στα μέτρα του.
Για τον Νίκο Σαμαρά το βόλλεϋ ήταν η ζωή του. Και δεν το άφησε ποτέ. Σαν παιδί, ήθελε να παίζει για πάντα το αγαπημένο του παιχνίδι. Τον καταλαβαίνω απόλυτα, αθλητισμός είναι η παράταση της παιδικής μας ηλικίας και ποιος δεν θέλει να γυρνάει εκεί. Όμως η μοίρα καμιά φορά είναι πιο σκληρή με τους γίγαντες. Ίσως γιατί τους ζηλεύει. Ο Νίκος, ως μια από τις μεγαλύτερες αθλητικές φυσιογνωμίες της χώρας μας, ανέβηκε πια στο πάνθεον των ελλήνων αθλητών-θρύλων. Τι κι αν δεν έβγαλε την τελευταία άμυνα, θα τον θυμόμαστε πάντα να τρέχει με τα χέρια ανοικτά σαν αετός, πανηγυρίζοντας κάποιον κρίσιμο πόντο που πήρε με ένα διαγώνιο καρφί. Η επίθεση ήταν άλλωστε πάντα το δυνατό του σημείο. Καλό σου ταξίδι Νίκο, τρέλανέ τους και κει πάνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου